Ένας αγώνας που η ομάδα κατέβηκε να παίξει μόνο στο ένα από τα δύο ημίχρονα ήταν ο χθεσινός. Το καλό σχετικά πρώτο μέρος, στο οποίο η Νίκη είχε τον έλεγχο του αγώνα με κυκλοφορία μπάλας χωρίς να απειληθεί αλλά και να απειλήσει,αλλά  και το 0-0 σκόρ ημιχρόνου δεν έφτανε για να δώσει βαθμό ή βαθμούς στην ομάδα μας. Η φάση του 46ου λεπτού ήταν αρκετή για να αναδείξει χρόνια προβλήματα και αδυναμίες της ομάδας, όσον αφορά την αντίδρασή της σε παιχνίδια που με αντιπάλους από το πάνω μισό της βαθμολογίας βρισκόμαστε πίσω στο σκόρ, ειδικά εκτός έδρας.

Με μόλις 2 τελικές στην εστία του αντιπάλου και με περιορισμένες λύσεις από τον πάγκο η ομάδα  κατάφερε, με έναν αντίπαλο που δεν έπιασε καμιά τρομερή απόδοση, να χάσει με κάτω τα χέρια αφού κανείς δεν πιστεύει πως η ομάδα, όσον αφορά την αγωνιστικότητα της, έδωσε όσα μπορούσε.

Στο στρατόπεδο της ομάδας η ήττα έφερε προβληματισμό, για μια ομάδα που, ναι μεν δουλεύει σκληρά στις προπονήσεις και η λειτουργία της πλησιάζει όσο καμιά στην κατηγορία σε επαγγελματικά πρότυπα, αλλά τα αποτελέσματα της δεν είναι ανάλογα με τον ιδρώτα τον κόπο και τη δουλειά παιχτών προπονητή και παραγόντων.

Παρότι η Νίκη σαν στόχο τη φετινή χρονιά δεν είχε τον πρωταθλητισμό, λόγω της ιστορίας της ομάδας είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς τη βαθμολογική θέση στην οποία βρίσκεται η ομάδα παρ όλα τα όποια λάθη  διοικητικά η μη μπορεί να έχουν γίνει και για τα οποία δεν είναι ώρα να γίνει ανάλυση.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τη δεδομένη χρονική στιγμή οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση και την εικόνα της ομάδας είναι οι ποδοσφαιριστές μας και ο προπονητής, στους οποίους η διοίκηση εξακολουθεί να πιστεύει. Είναι καιρός ο ποδοσφαιρικός εγωισμός και η δουλειά των προπονήσεων να βγει στο χορτάρι και με μερικά σερί καλά αποτελέσματα η ομάδα να πλασαριστεί επιτέλους στη θέση που της αξίζει.